ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Του Ελβετού δημοσιογράφου κ. Γκ. Ολιβιέρι 

 Ο Ελβετός δημοσιογράφος κ. Γκουίντο Ολιβιέρι, γνωστός και από τα άρθρα του δια των οποίων επέκρινε το καθεστώς της 7ετίας, εδημοσίευσεν υπό τον ανωτέρω τίτλον εις την εφημερίδα "24 ΩΡΑΙ" της Λωζάννης το ακόλουθον άρθρον: (Η εφημερίς "24 ΩΡΑΙ" ανήκει εις τον κεντρώον Ριζοσπαστικόν Κόμμα της Ελβετίας και έχει ημερήσιαν κυκλοφορίαν 150 χιλιάδων φύλλων, την μεγαλυτέραν εις την γαλλόφωνον Ελβετίαν). Το αναδημοσιεύομεν,χωρίς τούτον να σημαίνη ότι ο "Ελεύθερος Κόσμος" υιοθετεί απολύτως όλας τας θέσεις και τας κρίσεις του: 

 Τι απέγιναν ο πρώην δικτάτωρ Γεώργιος Παπαδόπουλος και εκείνοι που κατεδικάσθησαν μαζί του; Πέπλος βαρείας σιγής εκάλυψε την τύχην των. Το διάταγμα 518 του Ιουλίου 1974 επέβαλε αμνηστίαν δι΄όλα τα πεπραγμένα κατά την διάρκειαν της δικτατορίας. Την 18ην Ιανουαρίου του 1975 δια ψηφίσματος της Βουλής, έχοντος αναδρομικήν ισχύν, ηκυρώνετο η αμνηστία και οι κυριώτεροι παράγοντες της χούντας εδικάζοντο και κατεδικάζοντο. Η έσχατη των ποινών εξηγγέλλετο από το δικαστήριον. 

Έκτοτε, η θανατική καταδίκη δεν μετετράπη και δύναται ασφαλώς να λεχθή ότι από της ημέρας της καταδίκης οι άνδρες αυτοί διαβιούν με συνεχές άγχος πιστεύοντες, δικαίως ή αδίκως, ότι μια αλλαγή του καθεστώτος ημπορεί, δι' αυτούς, να είναι μοιραία. 

Εξ άλλου αι πληροφορίαι μου αι προερχόμεναι εξ Αθηνών, αφήνουν να γίνεται αντιληπτόν ότι αι συνθήκαι διαβιώσεως των εις τα φυλακάς είναι ιδιαιτέρως σκληραί. Βεβαιούται συγκεκριμένως ότι τα περισσότερα στελέχη της χούντας υποχρεούνται εις τον καθαρισμόν των αποχωρητηρίων των φυλακών. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται ο στρατηγός Ζωιτάκης όστις υπήρξεν "αντιβασιλεύς" και άγει τώρα το 80όν έτος της ηλικίας του. 

Πρόκειται άραγε περί πνεύματος εκδικήσεως; Τούτο θα ήτο θλιβερόν και γνωρίζων τους Έλληνας, διστάζω να το πιστεύσω. Θα πρέπει τότε να πιστεύση κανείς ότι η αμνηστία, η ανάκλησις της, η δίκη, η καταδίκη και η εν συνεχεία άρνησις της μετατροπής της θανατικής καταδίκης, οφείλεται εις καθαρώς πολιτικούς λόγους; Τούτο είναι πολύ πιθανόν. 

Ένα είναι βέβαιον. Εις την Ελλάδα ήρχισαν να κυκλοφορούν αιτήσεις απελευθερώσεως των κρατουμένων, υπογραφόμεναι από απλούς πολίτας -όπως εκείνους των χωρίων της Μεσσηνίας- και από αποστράτους αξιωματικούς. Υπομιμνήσκεται εις τας αιτήσεις αυτάς, η περίπτωσις Παναγούλη που είχεν αποπειραθή να δολοφονήση τον δικτάτορα και τρεις ημέρας έπειτα από την θανατικήν του καταδίκην, είδε μετατρεπομένην την έσχατην των ποινών που του είχε επιβληθή. Υπομιμνήσκεται ότι πολιτικοί άνδρες ανατραπέντες, δεν εγνώρισαν παρά μόνον δι' ολίγον την φυλακήν. Ζητείται κυρίως να σβησθή εξ ολοκλήρου το παρελθόν. 

Θα υπενθυμίσω, από ιδικής μου πλευράς ότι αρκετοί, ανεγνωρισμένοι βασανισταί κατεδικάσθησαν εις κωμικάς ποινάς εν σχέσει με τα καταλογισθέντα εις αυτούς, αδικήματα. Πρέπει να αναγωρίση κανείς ότι συχνά έχει τις την φοβεράν εντύπωσιν ότι η δικαιοσύνη εχρησιμοποίησεν εις την κρίσιν της, δύο διαφορετικά μέτρα και σταθμά. 

Δεν είναι φυσικώ το λόγω, ο σκοπός μου να υπερασπίσω την υπόθεσιν της απελευθερώσεως του Παπαδοπούλου και των φίλων του. Πιστεύω, όμως, ότι έχουν δικαίωμα, οι προαναφερθέντες εις μίαν ευπρεπή μεταχείρισιν, και τούτο απλώς και μόνο διότι η δημοκρατία οφείλει να αποδείξη την υπεροχήν της έναντι της δικτατορίας. Το να εξευτελίζη κανείς τους ανθρώπους δεν είναι ασφαλώς ο καλύτερος τρόπος του φέρεσθαι. 

Υπάρχουν πολλών ειδών βασανιστήρια. Τα σωματικά, αλλά και τα ηθικά. Ένας ηλικιωμένος ανήρ καθέξας ανώτατα αξιώματα εις το στράτευμα και ο οποίος καθαρίζει αποχωρητήρια υπό το ειρωνικόν βλέμμα δεσμοφύλακος ημπορεί όχι μόνον να αισθάνεται εξευτελισμόν, αλλά και τρόμον, όταν ανοιγομένης της θύρας του κελλιού του, πιστεύει ότι θα οδηγηθή, εκείθεν, εις το εκτελεστικόν απόσπασμα. 

Δικαίως εγένετο έντονος, αγών κατά των φυλακών των συνταγματαρχών. Ευχής έργον θα ήτο όπως το δημοκρατικόν καθεστώς αποδείξη με καταπελτώδη τρόπον, την ανωτερότητα του, εμφανίζουσα τον θρίαμβον του Δικαίου έναντι της πολιτικής σκοπιμότητος. Διαφορετικά, οι διεθνείς ανθρωπιστικοί οργανισμοί ας επιληφθούν του προβλήματος. Και τούτο διότι ένα σύστημα -το δημοκρατικόν- που θέλει να υποστηρίξη ότι αξίζει τον κόπον να υποστηριχθή -χωρίς να είναι τέλειον- δεν επιτρέπεται ουδέ κατ' ελάχιστον να παρουσιάζη και το ελάχιστον μειονέκτημα.